Σαξωνική Ελβετία (Sächsische Schweiz)

Αυτή τη φορά ήταν τέλεια στην πεζοπορία. Οταν πηγαίναμε είχε απίστευτο κόσμο και το S-bahn (σαν να λέμε προαστιακός) είχε απίστευτο κόσμο, παππουδογιαγιάδες, και οικογένειες με πιτσιρίκια που πήγαιναν για σαββατιάτικη πεζοπορία, ποδηλάτες που πήγαιναν για ορεινή ποδηλασία και μέσα στο τρενο ίσα που χωράγαμε όλοι. Και τα ποδήλατα πιάνουν πολύ χώρο. Πολύ καλά κάνουν βέβαια και επιτρέπονται, (σε αντίθεση με την Ελλάδα), η Deutsche Bahn (γερμανικός σιδηρόδρομος) φταίει που ήμασταν σα σαρδέλες. Τέλος πάντων.

Η περιοχή γύρω από τον Ελβα λέγεται Σαξωνική Ελβετία στο γερμανικό κομμάτι και Βοημική Ελβετία στο τσεχικο κομμάτι και η φύση είναι πολύ όμορφη και υπάρχει και εθνικό πάρκο. Εκεί που πήγαμε εμείς υπάρχουν κάτι βράχοι από άμμο που ξεφυτρώνουν στο άσχετο, επειδή προιστορικά έφτανε ως εκεί η θάλασσα.

Στην αρχή περάσαμε στην απέναντι μεριά του Ελβα με καραβάκι (τσαμπα, η κάρτα απεριορίστων που μας δίνει το πανεπιστήμιο φτάνει ως εκεί) και μετά έπρεπε να ανεβούμε απο το επίπεδο του Ελβα μέχρι εκεί που είναι τα λοφάκια. Αυτά φτανουν περίπου τα 450 μέτρα αλλα το μονοπάτι είναι σχετικά απότομο και αποτελείται κυρίως από σκαλιά φτιαγμένα με κορμούς δέντρων (κρατάνε και το χώμα, για να μην διαβρώνεται όταν βρέχει) Στα πολύ απότομα σημεία έχει σιδερένες σκάλες πάνω στους βράχους. Μιλάμε για πολλά σκαλια ε... Οταν φτάσαμε όμως επάνω η θέα ήταν απίστευτη. Και θα μου πείτε σιγά το υψόμετρο. Ναι αλλά επειδή όλα τα γύρω μέρη είναι σχετικά επιπεδα και οι βράχοι ξεφυτρώνουν απότομα έβλεπες όλο τον ορίζοντα και στις 360 μοίρες! Δάση και χωριουδάκια και χωράφια και φυσικά τον Ελβα... Στους μικρότερους βράχουν υπήρχαν άνθρωποι που έκαναν αναρρίχηση με καρφια σε εντελώς κάθετο βραχο. Κάναμε φυσικά το απαραίτητο διάλειμμα εκει πάνω για να πάρουμε ανάσα γιατι εμένα μου είχε βγει η γλώσσα. Ημουνα με 3 γερμανούς, εκ των οποίων οι 2 ήταν έμπειροι και είχαν παει πριν μερικο καιρό μόνοι τους τριήμερη πεζοπορία στα αντίστοιχα βουναλάκια της Τσεχίας. Ο τρίτος ήτανε ένας βλαμένος μπουλούκος που είχε υψοφοβία αλλά δεν τολμούσε να το παραδεχτεί, δεν ξέρω που τον βρήκαν και τον μάζεψαν. Ασε που σε όλη την πεζοπορία είχε το ipod nano κρεμασμένο στη ζώνη χωρίς να το χρησιμοποιήσει ούτε μια στιγμη. Που πας βρε βλαμένο, θα κοπανήσει σε κανενα βράχο και θα το κλαίς μετα. Τελικά υπάρχουν και γερμανικά μαμόθρεφτα..κι εγώ που νόμιζα ότι είναι ελληνική εφεύρεση.. Στο θέμα μας όμως. Οι 2 γερμανοι μας τρέχανε όλη την ώρα και εγώ κάποιες στιγμές δεν την πάλευα αλλά καλά κάνανε γιατί είδαμε πολλά μέρη.

Αυτη η πρώτη κορυφή ήταν και η πιο τουριστική και στα μονοπατάκια είχε "κίνηση" και γερμανίκούς παππουδογιαγίαδες με τη γνωστή γυμνασμένη γαμπα που εξακολουθούσαν να σκαρφαλώνουν παρά τα προχωρημένα -ήντα. Μετά όμως εμείς ουσιαστικά περνούσαμε απο κορυφή σε κορυφή καθώς αυτα τα λοφάκια απο άμμο ήταν σχεδόν ημικυκλικά αν και δεν ενώνονταν οπότε μισοκατεβαίναμε και ξαναανεβαίναμε. Οσο απομακρυνόμασταν απο τον Ελβα ήταν όλο και πιο ωραία και ήμασταν μόνοι μας, εμείς και η φύση. Το καλύτερο σημείο ήταν όταν φτάσαμε στους Δίδυμους Βράχους. Κάτω είχε τόση πολλή άμμο όση σε ένα γήπεδο μπιτς βολει! Εκεί κάναμε και το δεύτερο διάλειμμα για να παρουμε δυνάμεις για αυτό που θα ακολουθούσε. Ας σχολιάσω τώρα λίγο το τι είχανε πάρει μαζί τους για κολατσιό τα γερμανάκια. Σαντουιτς με ψωμι και σαλάμι. Σκετο! Και για δεύτερο πιάτο λουκανικάκι βιεννέζικο, σαν αυτο που λέμε εμεις "φρανκφούρτης". Και για να ξεδιψάσουν νερό με ανθρακικό. Ντάλα ο ήλιος (έφτιαξε απότομα ο καιρός) να έχουν σκάσει απο τη ζέστη, να τρώνε τα λιπη και να πίνουν αυτή την αηδία που δε σε ξεδιψάει με τίποτα. Τέλος πάντων.

Μετά (εννοείται πως είχαμε χάρτη με πράσινα, κοκκινα, κίτρινα και μπλε μονοπατάκια) πήραμε αυτό που πήγαινε στην κορυφή. Εγω είδα στην ξυλινη ταμπελίτσα στην αρχή του μονοπατιου "προσοχή! μόνο για έμπειρους" και λέω του Γκέοργκ, "ώπα ρε φίλε, εγώ που πάω;" Είχα κουραστεί και ψιλοβαρεθεί γιατί απο ένα σημείο και μετά δε μπορούσα να συζητήσω με τους γερμανούς. Μιλούσανε δύσκολα γερμανικά, πολύ καθημερινά, και εγω κατανάλωνα όλη τη δυναμη μου πλεον μόνο για να περπατήσω, δε μπορούσα να σπαταλάω και ενεργεια για να αποκρυπτογραφήσω τι λέγανε. Ο Γκέοργκ μου λεει όμως, "θα δουμε, μην ανησυχείς" και τι να κάνω κι εγω, πήγα. Οταν φτάσαμε κολλητά στο βράχο έπρεπε να πατάμε σε κάτι σιδερένια Π μπηγμένα στο βράχο και να γαντζωνόμαστε απο χειρολαβές και ήταν απίστευτο γιατι αποκάτω ήταν το κενό, οποτε αντέχεις δεν αντέχεις πιάνεσαι. Το μόνο που νοιώθεις έιναι ότι ΘΕΛΕΙΣ να ανέβεις, ούτε φόβο, ουτε τιποτε άλλο. Και ξεχνάς εννοείται ότι σε πονάνε τα πόδια σου και η πλάτη κλπ. Σε κάποια στιγμή χωθήκαμε ανάμεσα στα δίδυμα βράχια, χωρούσε ίσα ίσα ένα άτομο, πιανόσουν στο συρματόσκοινο και πατούσες στα Π. Τέλειο. Και οταν φτάσαμε στη κορυφή είχε πάλι μια σταλιά χώρο και κάπου ξεφύτρωσε και ένας τύπος που έκανε αναρριχηση κανονική, με καρφιά. Μετά πήραμε το δρόμο προς τα κάτω και για πρώτη φορά διαπίστωσα αυτό που λένε οτι η κατηφόρα ειναι εξίσου κουραστική με την ανηφόρα. Φτάσαμε στο χωριό, φάγαμε παγωτό και ίσα ίσα προλάβαμε το καραβάκι να περάσουμε απέναντι τον Ελβα και να πάρουμε το τρένο της επιστροφής.

Φωτογραφίες έχω βάλει στο flickr αν και τα πιο ωραία δεν τα έχω βγάλει φωτογραφία, εκείνη τη στιγμή δεν έχεις το μυαλό σου στη φωτογραφία αλλά στο πως θα ανεβείς. Αυτό ισχύει δηλαδή και για τα σκαλοπατάκια πάνω στο βράχο. Βρήκα φωτογραφίες όμως στο ιντερνετ [1], [2], [3],[4]

Σαξονική Ελβετία [de], [en]
Τα βουνά απο άμμο