...σγκρουμφ...

Σκατά. Με φράουλες.

Σήμερα είμαι πολύ κακόκεφη. Δεν ξέρω τι μου φταίει, τιποτα και όλα μαζι. Που φεύγω, που μαζέυω πραγματα, που άδειασε το δωματιάκι μου, που χαιρετάω όλα τα παιδια, που πρεπει να βρω να πουλήσω το ποδήλατο μου, που έχω του κόσμου τη γραφειοκρατία για να ξεγραφτώ από όλα σε όσα ειχα γραφτεί...σγκρουμφ...

Ας τα παρουμε απο την αρχή όμως. Ηρθαν οι γονείς μου στο Βερολίνο, πήγα κι εγώ γιατι δεν ξέρουν λέξη γερμανικά και τα αγγλικά τους δεν τα εμπιστεύομαι (αν και τελικά όταν τους άφηνα μόνους τους, μια χαρά τα καταφέρνανε) Δεν προλάβανε να δούνε πολλά σε 3 μέρες, εγώ τα έχω ξαναδεί τα βασικά, στα υπόλοιπα βαριέμαι να πάω, δεν είμαι και πολύ τουριστίκ τύπος, προτιμώ να κάνω βόλτα σε περισσότερες περιοχές μιας πόλης απο το να δω άλλη μια χαζομάρα αξιοθέατο. Πήγαμε και στο καινούριο DDR μουσείο, που άνοιξε τώρα πρόσφατα, αν και δε με ενθουσίασε, δεν είχε καθόλου αναφορά στα ιστορικά γεγονότα, παρα μόνο στην καθημερινή ζωή των ανθρώπων, που έγινε της μόδας τα τελευταία χρόνια, ιδίως μετά απο την ταινία "Goodbye Lenin" και αργοτερα "Οι ζωές των άλλων" κλπ. Να τσακιστείτε, αν δεν τις έχετε δει. Παρεμπιπτόντως ο πρωταγωνιστής στις ζωές των άλλων, ο πράκτορας, πέθανε προχτες απο καρκίνο, ο καψερός.

Πήγαμε και σε ένα τεχνολογικό μουσείο, που ήταν πάρα πολύ καλό (και μεγάλο). Βεβαια αυτα τα λέω εγώ που στο κατεξοχήν τεχνολογικό μουσειο, το Deutsches Museum στο Μόναχο, δεν έχω πάει η κυρία, ντροπή μου και φτού μου.

Μετά ήρθαμε στη Δρεσδη, μια μέρα Λειψία, και τώρα οι γονείς μου πήγανε Πράγα. Αυριο τη νύχτα φεύγουνε, γυρίζουνε Ελλάδα. Εγω γυρίζω την Πέμπτη τη νύχτα, πάλι απο Πράγα, με Sky Europe, 34 ευρώ. Ελπίζω να μην πέσει μόνο, γιατι στις low budget εταιρίες, δεν έχω και πολλή εμπιστοσύνη. Το δωματιο μου το παραδίδω αύριο, τέλος Ιουλίου, και μετά θα είμαι άστεγο, θα πάω να μείνω στη Ντάνα όμως. Το χειρότερο είναι οτι δε θα χω ιντερνετ όμως, γιατι δε μπορείς να συνδέσεις ότι υπολογιστή θέλεις στο ιντερνετ του δωματιου της εστίας, μόνο έναν, αυτόν που έχεις δηλώσει. Αλλιώς σου κόβεται το ιντερνετ.

Ο καιρός ολες αυτές τις μέρες είναι σκατα, εντελώς τελείως. Κάνει κρύο, φυσάει και βρέχει. Αυτή τη στιγμή έχει 14 βαθμούς γαμω το κέρατο μου. Εχουμε μουχλιάσει...γκρρρρρρ... Σε 3 μέρες θα βράζω κι εγώ στην Αθήνα και δεν το χω συνειδητοποιήσει ακόμα. Μου φαίνονται όλα τόσο μακρινά, και δεδομένου ότι πέρσι τον Αυγουτο ήμουν πάλι στη Γερμανία, έχω να περάσω μεγάλο κάυσωνα πολύ καιρό. Πως θα πάω εγω ξαφνικά απο το γεναριάτικο καιρο στην απόλυτη ζέστη, απο το 63% πράσινο στο 2,8% (χωρίς τις πυρκαγιές σε Πάρνηθα και Υμηττο και ότι άλλο κάηκε, έχω χάσει το μέτρημα) απο το "να μπω στο ιντερνετ να δω πότε περνάει το λεωφορείο κάτω απο το σπίτι μου" στο "βγαίνω στη Μεσογείων, με βαραει ο ήλιος στο κεφάλι, κάνω την προσευχη μου στον άγιο ΟΑΣΑ να περάσει σε λιγότερο απο 15 λεπτά, περνάει του χρόνου - ή περνάει αμέσως αλλά είναι τίγκα στους ιδρωμένους ανθρώπους που φωνάζουνε στο κινητό - ή δεν περνάει ποτέ και απελπίζομαι και ψάχνω ταξί κουνώντας χέρια πόδια"... Για να μην πω ότι πολύ στενοχωριέμαι που θα αφήσω το ποδηλατό μου. Εντάξει, μπορεί να είναι λίγο ροζ το κακόμοιρο, αλλα είναι πολύ αξιοπρεπές σε σχέση με τα ποδήλατα που έχουν πολλοί φοιτητές που ειναι κινητές κουδουνίστρες και εντελώς για τα μπάζα, με τιμόνι παλαιού τύπου και καλαθάκι. Ψάχνω να βρω που θα το πουλήσω, 42 ευρώ, όσο το αγόρασα και αφού του έχω αλλάξει σαμπρέλες και λάστιχα. Εχω βάλει κάτι χαζοαγγελίες αλλά δε βλέπω φως στην υπόθεση.

Το κεφάλαιο πως θα αποχαιρετήσω όλους αυτούς που έχω γνωρίσει, έχουμε ζήσει 4 μήνες μαζί και πιθανότατα δε θα ξαναδώ ποτέ προτιμώ να το παρακάμψω προς το παρόν. Ουτε να το σκέφτομαι δε θέλω. Τα βαριέμαι αυτά τα κλασικά, να έρθεις στην Αθήνα, θα έρθω κι εγώ στο Ουζμπεκιστάν, στη Γουαδελούπη, στο υπερπανάγνωστο χωρίο της Γαλλιας, Ιταλίας, Ισπανίας, Πολωνίας. Ακομη και αν παω στη Λιλ πιχι, το πιο πιθανό είναι να μην πάρω την Εστέλ τηλέφωνο. Και τον πρώτο καιρό θα μιλάμε στο μσν-σκαιπ-studivz-οτιδήποτε, θα στέλνουμε μειλ κλπ, μετά θα χαθούμε. Πάντα έτσι δε γίνεται; Κάθε φορά το ίδιο. Καλά καλά δεν ξέρω αν θα ξανάρθω ποτέ στη Δρέσδη. Και να ξανάρθω, μόνο τα κτήρια θα είναι ιδια, οι άνθρωποι θα χουν φύγει. Του χρόνου παιζει κάποιους να βρω, μετά..άστα. Τώρα άλλαξαν και τα σχέδια, και δεν προβλέπεται πλέον να ξαναρθω μέχρι τα Χριστούγεννα. Ισως την άνοιξη, θα δούμε.

Σκατα.