Ξημέρωσε..

Κάθομαι τόσες πολλές ώρες στον υπολογιστη, τώρα που δουλέυει, για να κάνω όλα αυτα τα αυτονόητα πράγματα όπως να τσεκάρω τα μειλ μου, να μάθω κανένα νέο (δεν έχω ούτε τηλεόραση, ούτε ραδιόφωνο) να χαζέψω κλπ. Ραδιοφωνο ελληνικό δεν ακούω όλη την ώρα γιατι μου ανεβαίνει το traffic και είπαμε, έχω μόνο 3 Giga την εβδομάδα, και πάνω και κάτω, σύνολο. Πέρασε λοιπόν η ώρα και ξημέρωσε! Καλά, εδω ξημερώνει και νωρίς. Αυριο το πρωι έρχεται ένας φίλος μου να με επισκεφτει και θα πάω στις 7 να τον πάρω από το hauptbahnhof (δηλάδη τον κεντρικό σιδηροδρομικό σταθμό της πόλης) Το αύριο το πρωι σημαίνει εν προκειμένω σε μιαμιση ώρα οπότε δεν έχει νόημα να κοιμηθώ τώρα, θα κοιμηθώ μετά με την άνεση μου. (Αυτα τα γράφω για τη μαμα μου, για να μη φωνάζει) Είναι πολύ μελαγχολικά τώρα έξω. Ο ουρανός είναι γκρίζος γιατί απο χτες το απόγευμα έριχνε χαλάζι και καρεκλοπόδαρα όλη νύχτα και τα τετράγωνα γκρίζα κτήρια φαίνονται πολύ μελαγχολικά. Αυτή η πόλη γίνεται τόσο μελαγχολική ώρες ώρες...

40 μέρες περίπου είμαι εδώ και έχει βρέξει πολύ μόνο 2 φορές. Ο Ελβας έχει τραβηχτεί προς τα μέσα και στην όχθη υπάρχει μια φαρδια πράσινη ζώνη που έχει φυτρώσει γρασίδι και κάθεται ο κόσμος για πικνικ, και μια καφέ ζώνη που όλο και μεγαλώνει επειδή τα νερά του ποταμού υποχωρούν. Είναι πολύ ωραία εκει. Στην απέναντι όχθη βλέπεις το ιστορικο κέντρο της πόλης, το οποίο ισοπεδώθηκε το 1945 μετα απο 3 βομβαρδισμούς των συμμάχων και ξαναχτίστηκε ακριβώς όπως ήταν. H Frauenkirche η εκκλησία ειχε γκρεμιστει τελείως, είχε μείνει μόνο μια κολώνα της όρθια και στα χρόνια της DDR έμεινε έτσι ως Mahnmal, δηλαδή ως αρνητικό μνημείο, μνημείο για να θυμίζει κάτι κακό που συνέβη. Εχουν μπόλικα τέτοια στη Γερμανία, για τους Ναζι, για το ολοκάυτωμα κλπ Ε, λογικό, με τέτοια σύγχρονη ιστορία που έχουν. Η Frauenkirche αρχισε να χτίζεται ξανά από την αρχή το 1994 μετά την επανένωση των Γερμανιών δηλαδη, με χρήματα από χορηγίες και δωρεές και τελείωσε το 2005. Ως εκκλησία δε λέει τίποτα, αφού είναι και τόσο καινούρια δηλαδή, απλώς έχουν ενσωματώσει στο νέο κτίσμα την κολώνα που έμεινε απο τους βομβαρδισμούς και στη μια άκρη οι πέτρες είναι πιο σκούρες χρωματικά, σχεδόν μαύρες από τα χρόνια. Η Δρέσδη έχει αρχίσει να γίνεται τουριστική πόλη λόγω του ιστορικού της κέντρου αν και προς το παρός έρχονται κυρίως γερμανοί (δυτικοί). Δεν έχει αναπτυχθεί ακόμα τόσο πολύ όσο της αξίζει. Είναι και το σοσιαλιστικό παρελθόν βλέπεις και μέχρι να σουλουπώσεις την πόλη και να ανακαινίσεις τα παλιά κτήρια θέλει πολλά χρόνια. Μετά την ισοπέδωση της πόλης το '45 ήρθε ο σοσιαλισμός και χρειάζονταν γρήγορα σπίτια αφού δεν είχε μείνει τίποτα. Γι'αυτό έχουν προκύψει αυτά τα τετράγωνα γκρίζα αίσχη που είναι όλα ίδια. Που θα πάει, δε θα ανακαινιστούν; Και τότε θα είναι όλα πολύ πιο ωράια. Τώρα ένα σωρό κτήρια είναι άδεια, είτε λόγω έργων ειτε εγκαταλελειμμένα. Και μη φανταστείτε ότι είναι όπως οι δικές μας πολυκατοικίες. Δεν έχουν μπαλκόνια, μόνο ίδια ομοιόμορφα παράθυρα και είναι πολύ ψηλά, μέχρι και 15-20 ορόφους. Δεν είναι όπως τα δικά μας που είναι κολλητά το ένα δίπλα στο άλλο, μόνο φυτρώνουν το καθένα μόνο του, στο άσχετο. Είπαμε όλα είναι τόσο αραιά σ'αυτή την πόλη...
Οι εστίες που είναι σε τέτοια κτήρια έχουν κάτω και γήπεδα, χώρους για γκρίλ (ή μπαρμπεκιου αν προτιμάτε τις αμερικανιές, εδω πάντως γκριλ το λένε), πάρκινγκ (και για ποδήλατα εννοείται) και ένα φοιτητικό κλάμπ. Ορισμένες έχουν και δωρεάν γυμναστήρια, στη wundt έχει δωρεάν συνεργείο ποδηλάτων, ότι να ναι τελος πάντων.

Αντε, πέρασε η ώρα, πάω να φάω κάτι γιατι πείνασα...