Τετάρτη 29 Αυγούστου 2007

Τέλος...

Το παρόν μπλόγκ αφού έπιτέλεσε το έργο του κλείνει λοιπόν, μια και το εξάμηνο τελείωσε και είναι καιρός κάθε κατεργάρης να πάει στον πάγκο του. Ποτέ δεν ασχολήθηκα επαρκώς μαζί του και γι'αυτο το layout του ήτανε χάλια, όπως το template δηλαδή, σκεφτόμουν πάντα ότι δεν άξιζε να σπαταλησω χρόνο απο το εράσμους μου μπροστα απο την οθόνη του πισιού. Του ζητώ συγγνώμη λοιπόν που ήτανε λίγο κακόγουστο και που πολλές φορές δεν καθόμουν ούτε καν να ξαναδιαβάσω τα κειμενα που έγραφα και τα άφηνα με λάθη γιατι δεν προλάβαινα.

Δεν ξέρω αν θα συνεχίσω να γράφω. Δεν ξέρω αν έχω κάτι να πω, που να μην είναι κλισέ, ώστε να έχει ένα λόγο ύπαρξης ένα νεο μπλόγκ. Γιατι το παρόν ήταν πάντα erasmus-oriented δεν έγραφα γενικούς μου προβληματισμούς, άσχετους με το θέμα. Αν και πια είμαι εθισμένη στο να διαβάζω μερικά μπλογκς, σχεδόν να ενημερώνομαι απο αυτά που δεν ξέρω αν θα αντέξω τον πειρασμό. Αν μου'ρθει όρεξη θα σας το πω πάντως. Προς το παρον γεια σας. Να προσέχετε και να 'χετε τα ματια σας ανοιχτα. Και να μου φιλήσετε τα παιδιά! Bis später... vielleicht!

Το χρωστούμενο ποστ

Εχω κάτι αιώνες να γράψω, λόγω έλλειψης χρόνου και γρήγορου ίντερνετ και σας χρωστάω ένα ποστ. Το τέλος της ιστορίας.

Λοιπόν, το πάρτι ήτανε το υπερ krass* του αιώνα!! Μέχρι τις 8 το πρωί χορεύαμε! Τελικά τα καλύτερα πάρτι γίνονται απο μόνα τους, χωρίς να τα εχεις οργανώσει εσυ και κατά έναν μαγικό τρόπο όλα λειτουργούν τέλεια. Καταρχην με τις μετακομισεις και με τις διαφορες υποχρεωσεις απο δω κι απο κει δεν προλαβα να καλεσω κοσμο. Ο κόσμος ομως καλέστηκε απο μονος του. Και οχι τιποτα μπαζα, που άλλη δουλεια δεν είχανε, αλλά καλος κόσμος. Εγω είπα μόνο στους Ελληνες και σε κάτι Γερμανάκια. Τους υπολοιπους τους κάλεσαν οι άλλοι που μένουν στο WG που σημαίνει ότι μου ήρθε η μισή ιταλική κοινότητα και μπόλικοι βραζιλιανοι-λατινοαμερικανοι. Οι βραζιλιάνοι φέρανε και τον επιβλέποντα καθηγητή τους που είχε έρθει στη Γερμανία για καναδυο βδομάδες, για να τους επιβλέψει. Βραζιλιάνος παππούς με τη μπύρα στο χέρι και γαμω τα τυπάκια.

Εν μέρει για να μη μου βγει το πάρτι ξενέρωτο εν μέρει γιατι δεν πρόλαβα, κάλεσα τους γερμανούς ψιλοτελευταία στιγμή, δηλαδή μια μέρα πριν ή και την ίδια μέρα και με μειλ η στο studivz Παρολα αυτα ήρθανε σχεδόν όλοι. Δεν ήρθε μια που έχει τρελό γέλιο ως άτομο και ο κινέζος ο οποιος είναι οτι να ναι, σε αντίθεση με τους νορμαλ κινέζους που είναι ψιλοξενερωτοι. (Να φανταστείτε μας λέει να τον φωνάζουμε Gottfried αντί για Jien και μια φορά ήρθε 5 λεπτά πριν τελειώσει το μάθημα, η καθηγήτρια του λέει "γιατί έρχεσαι τώρα, δε μπορώ να σε δεχτώ" και αυτός κατακόκκινος λέει "ξέρετε, είχα πάει χτες σε ένα πάρτι στη Neustadt και γι'αυτό άργησα να ξυπνήσω, αλλά να, ήρθα!" Φυσικά είχανε λιώσει όλοι στο γέλιο, ακομα και οι βόρειοι, που είναι πιο διακριτικοι, αν και όλοι είχανε σκύψει για να μη φαίνονται. Μεγάλη απώλεια για το πάρτι μου που έλειπε αυτός, γιατι εκτός των άλλων, όταν μιλάει γερμανικά, μιλάει με κινέζικη νοοτροπία, δηλαδή αραδιάζει ουσιαστικά, χωρίς σχεδόν καθόλου ρήματα, άρθρα και δομή μιας νορμαλ "δυτικής" πρότασης. Εκτός αυτού, λέει το κάθε πράγμα 50 φορές, γιατί σε αυτές τις χώρες της Απω Ανατολής θέλουν επιβεβαίωση όταν μιλάνε.

Παράδειγμα:
κινέζος:Η θάλασσα μπλε.
εγω: (σιωπή)
κινέζος: Ναι, ναι, η θάλασσα μπλε.
εγω: (ξανα σιωπή)
κινέζος: ναι, θάλασσα, δηλαδή μπλε, ε?
εγω: ε, ναι (το'παμε ρε φιλε!)
κινεζος: ναι, ναι, θάλασσα, μπλε!

Αυτό είναι κάτι που κάνουν γενικά πολλοί κινέζοι, έχουν τελειως διαφορετική νοοτροπία στη γλώσσα τους. Και μια και λέω για κινέζους, να σας πω επίσης ότι δεν είναι καθόλου συνηθισμένοι στο αλκοολ, ούτε στο να βγαίνουν έξω. Μερικοί δεν πίνουν καθόλου, παρα μόνο ένα μη αλκοολούχο σιρόπι. Οσοι πίνουν όμως μεθάνε αμέσως, ακόμα και με μια μπύρα!

Να συνεχίσω να σας λέω για το πάρτι μου όμως. Επείδή είχα 100 δουλειές δεν προλάβαινα να πάω στην Τσεχία για να πάρουμε ποτά και έτσι έστειλα τη Μαγδα και τη Ντάνα. Μόνο μπύρες πήγα και πήρα απο το σουπερμάρκετ. Στην Γερμανία χαλάει το πάρτι όταν τελειώσουν οι μπύρες, οπότε πρέπει να φροντίσετε να έχετε αρκετές. Γενικά μου τη σπάει να με ρωτάνε ώρα για τα πάρτι, αλλά επειδή στη Γερμανία ήταν, είπα 10. Κάποιος μου το σφύριξε ότι οι Γερμανοί ακόμα και στα παρτι πάνε στην ώρα τους, αλλά δεν ήθελα να το πιστέψω. Το πίστεψα μόνο όταν χτύπησε το κουδούνι στις 10 ακριβώς, εγώ δεν είχα ντυθεί ακόμα, η κουζίνα-κοινόχρηστος χώρος ήταν σε κακα χάλια και τα κορίτσια δεν είχαν έρθει, ούτε απαντούσαν στη τηλέφωνο κι εγω νόμιζα ότι τα είχαν απαγάγει τσέχοι μαστρωποί στα σύνορα, όπου ανθούν αυτές οι δουλειές. Ερχονται τα χαζογερμανάκια, δε βλέπουν όυτε πάρτι ούτε τίποτα, ψιλοσοκάρονται και τους λέω "ξέρετε εμείς οι μεσογειακοί, όταν λέμε πάρτι στις 10 εννοούμε μετά τις 10 και μισή τουλάχιστον" και μου απαντάνε με καμάρι "ναι, αλλά εμεις οι γερμανοί είμαστε πάντα στην ώρα μας". Μμμμ...ξενέρωτοι, τι ξέρετε εσείς απο πάρτι; Δεν τους το'πα, έπρεπε όμως, και εστειλα το Φάμπιο να τα απασχολήσει μέχρι να κάνω την κουζίνα ανθρώπινη και να απλώσω τις μπύρες και τα γαριδάκια. Εμ τι νομίζετε, ήτανε χαι κλας το πάρτι μου, είχε και πατατάκια-πρέτζελ-σκατουλάκια!! (στη γερμανία δεν είναι καθόλου αυτονόητο αυτό, πόσο μάλλον αν πρόκειται για εράσμους πάρτι)

Σιγά σιγά πλάκωσε κόσμος, πολύ περισσότερος απ'οτι περίμενα, ειδικα αν σκεφτεί κανείς ότι ήταν Τρίτη και καταμεσής της εξεταστικής. Ευτυχώς δε μας έκανε κανένας παράπονο για τη μουσική, είχαμε και τον υπέρτατο dj το Φάμπιο που έβαζε καταπληκτικά τραγούδια, ελληνικά δεν έιχα καταφέρει να βρω, αλλά κανέναν δεν πείραζε. Η αστυνομία ήρθε μόνο μια φορά ευτυχώς, είπε στο Φάμπιο ότι αν δε χαμηλώσει τη μουσική θα του πάρουνε το λαπτοπ και καλα, ο Φάμπιο δε μιλάει γρι γερμανικά και φυσικά η μουσική συνέχισε να παιζει μέχρι τις 8 το πρωι που βάζαμε εμείς ότι γουστάραμε γιατι αυτός έιχε ξεραθεί σε μια καρέκλα και τον πήγαμε σηκωτό στο δωμάτιό του. Εννοείτε ότι παιξαμε μπουγέλωμα πάλι, για την ακρίβεια με πήγανε σηκωτή κάτω απο το ντουζ και βάζανε μια παγωμένο νερο και μια καυτό. 3 φορές άλλαξα ρούχα. Θυμάμαι τον εαυτο μου να τριγυρίζει στο διαδρομο με χαμένο βλέμα και ενα χαμόγελο ατέλειωτης ευτυχίας και να τραγουδάει "ella ella eh eh eh under my umbrella"... Και δεν είχα πιεί πάρα πολύ γιατί δεν είχα προλάβει να φάω και δεν ήθελα να γίνω σκατά, την άλλη μέρα έπρεπε να παω στο πανεπιστήμιο για κάτι χαρτιά που είχα αφήσει τελευταία στιγμή. Ευτυχώς βέβαια ο καθένας έφερε το ποτό του και έτσι δεν ξεμείναμε απο ποτά. Τους έβαλα όλους να μου γράψουν σε μια άσπρη μπλούζα κάτι και οι Ιταλοί με πιάσανε και ο Φάμπιο έγραψε πάνω στην κοιλιά μου με το μαρκαδόρο "Ti voglio bene" Τι γέλιο...



Κατα τις 8 λοιπόν είχανε μαζευτεί ενάμισι καρότσι σουπερμάρκετ μπουκάλια, τα οποια τα επιστρέψαμε στο σουπερμάρκετ για να πάρουμε πίσω το πφαντ που ήτανε 12 ευρώ αν θυμάμαι καλα! Και το κάθε μπουκάλι μπύρας έχει 18 λεπτά, φανταστείτε! Τα πηγαίναμε με τον Ανταμ και την Εστέλ και περάσαμε απο πολύ κεντρικούς δρόμους και φυσικά όλοι μας κοιτάγανε, μερικοί γελάγανε, μερικοί μεγάλοι σε ηλικία κουνούσαν τα κεφάλια τους τύπου "αχ, αυτή η νέα γενιά..." Είχε πολύ πλάκα γιατι τα καρότσια κάνανε απίστευτο θόρυβο πάνω στο πλακόστρωτο και τα μπουλάκια χτυπάγανε μεταξύ τους. Ο Ανταμ ψιλοντρεπότανε και γι'αυτό εγώ έκανα επίτηδες μεγάλο θόρυβο!



Πούλησα και το ποδήλατό μου τελικά σε έναν Τούρκο για 42 ευρώ, το σκότωσα αλλά τι να κανα, αφού δεν προλάβαινα, πήγα και στη σχολή να πάρω κάτι χαρτιά, είχε τεράστια ουρά και είχα μόνο μισή ώρα, πανικοβλήθηκα, οι Γερμανοί είναι γνωστό ότι δεν έιναι καθόλου ευέλικτοι σε γραφειοκρατικά θέματα και εγω χρειαζόμουν μια υπογραφή ενός καθηγητή που δεν είχα καταφέρει να τον βρω πουθενά, ούτε στο γραφείο, ούτε με μειλ, και να ξεγραφτώ απο το πανεπιστήμιο. Εκει που γίνεται χαμός λοιπόν, ερχεται μια κοπέλα προς το μέρος μου και μου λέει "θέλεις βοήθεια;" Της εξηγώ τι θέλω και έρχεται μετά απο 5 λεπτά με όλα τα χαρτιά έτοιμα και με το χαρτί υπογεγραμμένο απο καποιον που προφανώς δεν ήταν ο καθηγητής αλλά έκανε αυτό που θα κάναμε και στην Ελλάδα. Εβαλε κάποιον άλλο να υπογράψει! Τυπικό ήταν άλλωστε. Με έσωσε η κοπέλα, να ναι καλά. Τα μάζεψα λοιπόν και έφυγα για Πράγα, τα παιδιά με πήγαν μέχρι το Hauptbahnhof όπου πήρα το τρένο για Πράγα. Στο σταθμό εκτυλίχθηκαν στιγμές απείρου κάλους, με εμένα να μη μπορώ να συγκρατηθώ άλλο και να έχω βάλει τα κλάματα, γιατί ξερω ότι πάντα λέμε, θα ξανασυναντηθούμε και σχεδόν ποτέ δε γίνεται και γιατί έρχεσαι πολύ κοντά με ανθρώπους που πιθανότατα δε θα ξαναδείς ποτέ και τα παιδιά άρχισαν να μου λένε να παω στη Ρουμανία να συνατησω τη Ντανα και το Γερμανό το σεπτεμβρη που θα μου'ρθει και φτηνα και όταν ξεκίνησε το τρένο άρχισαν να τρέχουν μαζί του. Στην αρχή πήγαιναν πολύ αργα και καθώς το τρένο επιτάχυνε ένας ένας σταματούσε, ρεζίλι είχαμε γίνει, αλλα έιχε πλάκα. Εγω εννοείται με μάτια κατάμαυρα απο το κλάμα.



Η διαδρομή Δρέσδη-Πράγα με το τρένο είναι καταπληκτική γιατί περνάς μέσα απο τη Σαξωνική και τη Βοημική Ελβετία κατα μήκος του Έλβα. Στην Πράγα δεν έκανα τίποτα, πήγα κατευθείαν στο αεροδρόμιο, όπου έκοψα τις φλέβες μου περιμένοντας 3-4 ώρες νηστική και 2 μέρες άυπνη σε ένα άδειο αεροδρόμιο. Προσπάθησα να φάω κάτι που βρήκα, ένα πανάθλιο ρύζι που μύριζε σκουπιδίλα, άλλα μετά τις 3-4 μπουκιές δε μπορούσα άλλο. Στο σημείο αυτό να τονίσω ότι οι Τσέχοι είναι παλιοεκμεταλευτές χειρότεροι απο τους Έλληνες, πάνε μονίμως να σου πάρουν τα λεφτά και να σου πουλήσουν φυκια για μεταξωτές κορδέλες και ειναι και αγενείς. Την έβγαλα λοιπόν με mars απο ένα αυτόματο μηχάνημα και με καφέδες. Το στομάχι μου εννοείται είχε γίνει σκατά. Έσκασε κάποια στιγμή ένας μεξικάνος που δούλευε στην Πράγα (ότι να ναι, κλασικά, ολοι οι άσχετοι πάνε και μου πιάνουν την κουβέντα), η μοναδική ανθρώπινη παρουσία στο άδειο αεροδρόμιο και σε κάποια φάση ήρθε ένα γκρουπ ελληνων τουριστών που φώναζαν και έλεγαν βλακείες και φυσικά πετούσαν μαζί μου, οπότε ήμουν αναγκασμένη να τους αnεχτώ για 2 συν 3 ώρες. Ημουν έτοιμη να εγκαταλείψω το αεροδρόμιο, γιατι σε αυτά τα 30-40 άτομα έιδα όλα τα χαρακτηριστικά της φυλής μας, είδικά τα άσχημα: φώναζαν όλοι μαζι χωρίς να είναι καθόλου διακριτικοί (ίσως γι'αυτό να φταίει και ο πονοκέφαλος και τα κακά κέφια τα δικά μου), αμπελοφιλοσοφούσαν και κουβέντιαζαν στο πόδι ακόμα και για τα πιο σοβαρά θέματα, έλεγαν άσχετα πράγματα και ανακρίβειες για τα μέρη που επισκέφτηκαν (μεταξύ τους, όχι με τον οργανωτή τους) Και φυσικά είχαν κάνει το κλασικό πλέον ταξίδι Βερολίνο-Δρέσδη-Πράγα. Τα οργανωμενα γκρουπ τελικά απαρτίζονται απο τις χειρότερες κατηγορίες ανθρώπων. Και αφού είναι όλοι μαζί δεν μπορούν να μπουν καθόλου στη νοοτροπία των χωρών που επισκέπτονται, παρα γίνονται περισσότερο έλληνες.

Ημουν πολύ παραπάνω απο τα 20 κιλά της αποσκευής, 32 για την ακριβεια και μου είπε ο τύπος να πληρώσω αλλα τελικά μου τα χάρισε. Σιγά να μην πλήρωνα 7 ευρώ το κιλό. Και ως χειραποσκευή είχα πάρει ένα τερατώδες σακίδιο ώμου, απο αυτά που φοράνε οι τουρίστες όταν έρχονται στην Eλλάδα, στο οποίο είχα χώσει όλα τα βαρια πράγματα και τα βιβλία. Φυσικά ήτανε κι αυτό πολύ πάνω απο 8 κιλά και πολύ μεγαλύτερο σε διαστάσεις, αλλά ο τύπος δεν το παρατήρησε καν. Ειχα και την τσάντα του λάπτοπ, που δε μου ζήτησαν να την ανοίξω στον έλεγχο γιατι οι τσέχοι βαριόντουσαν. Δεν παίζεται αυτός ο λαός.

Οταν ήρθα στην Αθηνα ξενέρωσα τη ζωή μου. Η Αθήνα είχα χάλια. Και όταν την ξεσυνηθίζεις σου φαίνεται ακόμη πιο χάλια. Δε μπορέις να καταλάβεις γιατι τα πεζοδρόμια είναι απο στενά εως ανύπαρκτα, τα σπίτια γκρίζα, γιατί δεν υπάρχει ούτε ένα δέντρο και λοιπά και λοιπά, μην τα λέω πάλι γιατι απο ένα σημείο κουράζεται και ο άλλος να με ακόυει να γκρινιάζω. Συμβαινει αυτό με όσους μένουν έξω και όταν έρχονται στην ελλάδα γκρινιάζουν για το ένα και το άλλο. Οι περισσότεροι νομιζουν ότι το κάνουν γιατι είναι σνομπ. Στην πραγματικότητα όμως είναι φυσικό ο καθένας να γκρινιάζει όταν κάτι του αλλάζει τις συνηθειες. Ειναι ακριβώς το ίδιο όπως οταν πρωτοπας σε μια βόρεια χώρα και γκρινιάζεις για το φαγητό. Ειναι κλισέ και το κάνουν όλοι, αλλά έτσι είναι. Εγω βέβαια αποζημιώθηκα και με το παραπάνω γιατι πήγα και έφαγα κάτι υπεργαλαξιακά σουβλάκια την πρώτη μερα...

Ε, δεν έκατσα και πολύ στην Αθήνα, σάλπάραμε για Σέριφο μετα απο 1 μέρα, όπου κάτσαμε 1 βδομάδα. Λίγες διακοπές ειχε κάνει η μουρη μου ένα ολόκληρο εξάμηνο, ήθελε και γκρικ αιλαντ. Το νησί ήτανε πηγμένο στον κόσμο που είχε πάει εκεί γιατι είχε ακούσει ότι έιναι ήσυχο νησί. Δηλαδή είχε παραπάνω κόσμο απο όσον μπορούσε να αντέξει, να κοιμήσει, να ταϊσει κλπ Και όλα ήταν απίστευτα ακριβά, όχι φυσικά σε σύγκριση με τη Δρέσδη που είναι τσάμπα, αλλα σε σύγκριση με την Αθήνα. Μετά απο τη Σέριφο πήγα Καλαμάτα στους γονείς μου, έκατσα καναδυο βδομάδες και μετά πήγα στον Πύργο σε ένα φίλο μου. Εκεί κάηκε το σύμπαν όπως όλοι πια γνωρίζετε και προτιμώ να μην το σχολιάσω γιατι ότι και να πω είναι πια κλισέ και γιατί είχα επηρεαστεί πάρα πολύ απο αυτή την ιστορία αφού κατάγομαι απο τη Μεσσηνία, τη Λακωνία και λίγο και απο την Αρκαδία. Ευτυχώς δεν κάηκε κάτι δικό μας, αν και η φωτιά πλησίασε πολύ. Το μόνο που έχω ίσως να πω είναι ότι σώθηκαν όσοι αγωνιστηκαν μόνοι τους να σώσουν τις περιουσίες τους, και όπου οργανωθηκαν οι κάτοικοι και αλληλοβοηθήθηκαν, όσοι περίμεναν την πυροσβεστική κατέληξαν καμένοι.

Τώρα είμαι επιτέλους στο σπιτάκι μου στην Αθήνα και έχω δουλειές με φούντες! Ολική αναδιοργάνωση. Σε όλους τους τομείς. Απο τότε που γύρισα λειτουργώ διαφορετικά σε ορισμένα πράγματα, μου φαίνεται πως σκέφτομαι πιο ελέυθερα. Εχω μισήσει την ελληνική δηθενιά, να φανούμε, να είμαστε "κάποιοι", να έχουμε γνωστους για να μας βοηθήσουν, να συμπεριφερόμαστε όχι όπως νοιώθουμε αλλά όπως όλοι για να μη γίνουμε ρεζίλι, να ντυνόμαστε όπως τα εξώφυλλά των περιοδικών (ειδικά οι κοπέλες), να μην έχουμε δικό μας στυλ αλλά να υιοθετούμε ότι έιναι της μόδας, ακριβώς επειδή το κάνουν όλοι, να ακούμε ότι όλοι σαν τα πρόβατα, να ψηφίζουμε ακόμα ότι όλοι (είναι και επίκαιρο)... Για όλους αυτούς τους λόγους βέβαια έγω αρχίσει να μην πολυβγαίνω, αφού βαριέμαι να πάω σε ηλίθια μέρη που θα συναντήσω ίδιους ανθρώπους...

Με άλλαξε αυτή η εμπειρία. Μερικές φορές σκέφτομαι ότι θα μπορούσα να έχω περάσει και καλύτερα, αλλά δεν ήθελα να είναι το εράσμους μου ένα ατελειωτο μεθύσι. Οταν το αποφάσισα, ήθελα απλώς και μόνο να φύγω, δεν ήμουν πολύ καλά ψυχολογικά και ήξερα ότι έπρεπε να φύγω ότι χρειαζόμουν μια προστατευτική απόσταση. Τώρα που γύρισα θέλω να πιστεύω ότι είμαι αρκετά δυνατη να αντιμετωπίσω αυτά που δεν αντιμετώπισα τότε. Δεν ξέρω αν θα τα καταφέρω...



*krass=ασυνηθιστο, αν και στα καθημερινά γερμανικά χρησιμοποιείται με την έννοια τέλειο, καταπληκτικό

Τετάρτη 1 Αυγούστου 2007

Astego kai adiadiktuwto

Eimai pleon kai epishma astego. Pei to gutzkowiko mou dwmatiaki, twra menw sth dana th roumana gia 2 meres akoma kai den exw oute internet, giati to LAN einai mono sta dwmatia kai de mporeis na baleis allo pc ektos apo auto pou exei o idiokthths, giati anagnwrizei kapoio serial ths kartas diktuou. Opote twra grafw apo to pc ths danas (e3 ou kai ta greeklish), oi alloi einai sthn kouzina kai diabazoun, pshsame kai kati mprizolakia sto balkoni kai psilotrwme. Einai ligo arga alla se auto to WG (=sugkatoikhsh, koinobio) pote den einai arga gia faghto kai pote den einai akatallhlh stigmh gia party. Mono 2 germanous exei apo ta 8 atoma pou menoun. Aurio 8a kanoume kanoniko party epeidh feugw, 8a pame to prwi oloi mazi na paroume pota, tsigara, trofima apo thn tsexia giati einai polu pio fthna afou exoun ligotero foro. Mexri ta sunora to treno einai tsampa me th foithtikh tautothta. Oi germanoi phgainoun sunexeia sthn tsexia gia pswnia, egw prwth fora 8a paw. Yparxoun kapoioi pou agorazoun akoma kai benzinh gia ta autokinhta tous! Alla mexri na pas, thn exeis katanalwsei th diafora timhs se benzinh, opote ti nohma exei? Emeis pame tsampa eipame. Mish wra einai e3alou. Sto party 8a er8ei oti na nai kosmos, o ka8enas exei kalesei kai allous 100. Toulaxiston 8a ferei o ka8enas ta pota tou, etsi ginetai edw. 8a paroume merikes votkes apo tsexia, 8a paroume kai 1-2 kafasia mpures kai auto einai olo. Ante meta kamia coka cola h xumo mhlou gia th votka kai kana patataki. 8elw na brw kai ena megalo ufasma h xartoni gia na tous balw olous na upograpsoune kai na to parw mazi mou.

Me th germanikh grafeiokrateia den exw kataferei na 3emperdepsw teleiws, exw akoma kapoia psilopragmata na kanw. Mou menei epishs na poulhsw to podhlato kai na xarisw ena swro pragmata giati me ta 20 kila mono pou mporw na exw sth balista tipota de mporw na parw apo pragmata tou spitiou. Kai shmera pou ta mazepsa bghkane enas tonos mpixlimpidakia. Den 3erw pia pou na ta xarisw. Kai na plhrwsw 7 eurw to kilo gia axrhsta pragamata, piata kai pirounia, de leei.

Auta loipon, paw twra pali sthn kouzina. Ouf... Apo th mia de 8elw na fugw, tesseris mhnes mou htan polu ligo, panw pou prosarmosthka feugw. An emena 1-2 mhnes akoma 8a htan ola alliws. An kai ton Augousto oloi feugoun. Idanika leme emeis omws. Shmera ekei pou phga na dwsw to dwmatiaki mou sth hausmeisterin me phrane kai ligo ta zoumia mprosta sto germanaki to lukas pou ka8otan kai me koitouse les kai den exei 3anadei an8rwpo na klaiei. Apo ta 3 metra fusika me koitouse, mh fantasteite. Sou leei ama klaiei o allos ka8esai kai ton koitas san alien, den kanei na pas pio konta tou giati parabiazeis ton proswpiko tou xwro, den einai eugeniko. Ase pou epembaineis sta proswpika tou, auto pou to pas? Etsi, auta einai...

Mia kalh lush gia na mh stenoxwriemai einai na skeftomai ti 8a kanw sthn ellada twra pou 8a er8w kai ola auta pou mou exoun leipsei toson kairo. Skeftomai megala karpouzia, pagwmenous frapedes, granites, gemista, hlio, zesth, 3aplwstra sthn paralia............. Terma oi ompreles ka8e mera, terma o zestos latte macchiatto, h to klasiko "mporeite na mou ferete enan (zesto) kapoutsino kai ena pothri me pagakia parakalw?" (patenta mpamph otan pame gia kafe) terma to fai tupou pswmi-loukaniko-ketsap, terma ta kleista papoutsia (zhtwwwwwwww), terma o upnos me kleisto para8uro kai paplwma. Terma kai ta ateleiwta party. Na, ja....